Ook al bracht het niet de verhoopte resultaten op met een 6de plaats en een opgave met kapotte motor in de twee manches van de Road To Le Mans die werden gehouden in het voorprogramma van de 24 Uren, toch liet de jongste Belg die ooit op het grote circuit van Le Mans reed, zich opmerken met twee prachtige inhaalraces en een verbazingwekkende maturiteit voor een jongen van 17 jaar oud. We durven erop wedden dat het niet de laatste keer zal zijn dat hij zich zal laten zien op het legendarische circuit in de Sarthe…
Op zijn 17de beleefde Ugo de Wilde een ongelooflijke weekend op Le Mans, waar hij deelnam aan twee wedstrijden voor de Road To Le Mans in het voorprogramma van de etmaalrace. Hij zat zeer snel in het ritme van de besten, klokte de zesde tijd in de kwalificaties (op 34 deelnemers), op 1.2 seconde van de pole over 13,6 km. Het is een prestatie die hem de 28ste plaats zou hebben opgeleverd op de startgrid van de 24 Uren, en wel (met 2 seconden!) voor alle GTE-Pro wagens. En nochtans was zijn enige sessie tegen de tijd niet vrij van commentaar…
“Aangezien ik niet deelneem aan het Michelin Le Mans Cup kampioenschap, moest ik me achteraan het peloton lanceren in de 25 minuten aan kwalificaties”, legt Ugo uit. “Onmiddellijk bevond ik mij in het verkeer. Daarna was er een rode vlag. In mijn daaropvolgende eerste ronde dat ik echt kon pushen, zette ik de beste tijd in de eerste twee sectoren en toen blokkeerde ik de achterkant van de wagen en ging ik rond bij Arnage. Vanaf dan zat ik weeral in het verkeer en verloor ik de daaropvolgende ronde. Er bleef me dan één enkele ronde over om een goede tijd te zetten. Alles verliep goed tot de laatste tientallen meters waar ik tijd verloor toen ik een wagen moest dubbelen, en daarna was er een gele vlag voor een wagen die van de baan ging, vijf seconden voordat ik doorheen de laatste chicane reed. Als ik dan zie dat ik maar op een halve seconde strandt van de tweede plaats van mijn ervaren teamgenoot Laurentz Horr, dan is dat helemaal niet slecht!”
Hij had een uitstekende snelheid die hij bevestigde in de eerste race waarin hij snel van de 6de naar de 3de plaats ging ondanks het feit dat hij geen nieuwe banden gebruikte, in tegenstelling tot zijn concurrenten die voor hem vertrokken. “Het was zeer amusant. Ik kon het nauwelijks geloven in die eerste rondes. Ik dacht echt dat ik in de 24 Uren was terecht gekomen. Ik ging voorbij mijn teamgenoot Jean Glorieux bij het uitkomen van Tertre Rouge en ik deed een fantastisch remmanoeuvre om Maulini voor te steken bij Mulsanne. Ik had de voorafgaande ronde gezien dat hij nogal vroeg remde en ik glipte echt door een klein gaatje.”
Spijtig genoeg kostte een probleem met het vastmaken van de riemen van zijn corijder Wolfgang Triller tijdens de rijderswissel hen 15 seconden en de top 5. “Dat zijn dingen die gebeuren. We strandden uiteindelijk op drie tienden van de vijfde plaats. We kunnen tevreden zijn voor ons debuut in de categorie. Wolfgang verbeterde zich goed en eindigde op 7 seconden van mijn tijden. Spijtig dat hij niet meer tijd kan besteden aan het rijden. Iedere afgelegde ronde telt.”
Zaterdag lanceerde Ugo zich van de 12de plaats, volgens de kwalificatievolgorde van de “Brons” rijders ( de “gentlemen drivers”). “We moesten een bandenkeuze maken die niet gemakkelijk was aangezien de piste nog redelijk vochtig was. Ik was een van de eerste om slicks te monteren op de pre-grid. En uiteindelijk maakte ongeveer iedereen dezelfde keuze als wij. Sommige waren echter te laat en dienden vanuit de pitlane te starten.”
Dat liet aan Ugo toe om al twee plaatsen te winnen bij de start, die werd gegeven achter de safety car. “Na twee opwarmrondes werd de start dan echt gegeven en in twee ronden won ik al zeven plaatsen.”
Ugo lag derde na de vijfde doorkomst en was de snelste rijder op de baan in dat stadium van de race. Hij bracht zijn auto naar de leiding toen hij door een “slow zone” werd gehinderd. Dat kostte hem zonder twijfel een plaats op het podium. “Ik moest minstens een minuut rijden aan 80 km/u en zodra ik uit de zone kwam werd die opnieuw als groen vrijgegeven voor al diegenen die achter mij kwamen en die al geravitailleerd hadden. Het was een loterij en ik had niet het juiste nummertje getrokken…”
Erger nog, nadat hij met de schrik was vrijgekomen met een schuiver aan de “Porsche Esses”, waar het ondertussen licht was beginnen regenen, zag Ugo zijn teamgenoot Wolfgang Triller zich twee ronden later parkeren met een kapotte motor.
“Dat was echt spijtig. Het is iets dat blijkbaar nooit voorvalt en dit weekend zagen we vier kapotte motoren op Le Mans. Het is echt erg voor Wolfgang die quasi niet heeft kunnen rijden. Maar het kan mijn plezier niet bederven, noch deze fantastische eerste ervaring wegnemen. Het is een herinnering die ik heel mijn leven ga meedragen. Een dankjewel is op zijn plaats voor alle personen die dit hebben mogelijk gemaakt. Ik hoop echt dat ik volgend jaar kan terugkeren om deze race te winnen. Misschien kan ik al iets verder dromen, van een deelname aan de 24 Uren. We zullen wel zien welke gelegenheden zich voordoen.
Eén ding is zeker. Ook al klom hij niet op het podium, in tegenstelling tot zijn ploeggenoten Jean Glorieux (eerste en dan tweede) en Laurents Horr op de DKR N°1, die nog steeds het kampioenschap leiden, toch liet Ugo de Wilde, de jongste Belg die ooit op het grote circuit van Le Mans reed, zich opmerken. En misschien werden hier wel de eerste stenen gelegd voor een grote carrière in het endurance racen in de toekomst…
